Tytuł oryginalny: 盲目の宇宙飛行士
Tytuł romaji: Moumoku no uchuu hikoushi
Tytuł polski: Ślepy astronauta
Tekst i muzyka: yukkedoluce (Kurokami strongP)
Wokal: Hatsune Miku
Ślepa dziewczyna
tak już się urodziła, więc nie zna światła.
Zawsze zwiesza głowę w samotności.
Pewnego dnia chciałaby zobaczyć światło.
To prawie niczym historia ze snu.
Bystrooki chłopiec
tak już się urodził, więc nie zna ciemności.
Zawsze uśmiecha się jasno.
Chcąc natychmiast pokazać jej światło,
chłopiec bierze dziewczynę za rękę i zaczyna biec.
"To naprawdę wyjątkowe miejsce.
Z niego ty też na pewno je zobaczysz."
Na wzgórzu wolnym od ciemności chłopiec pokazuje palcem na niebo.
Mimo że dziewczyna nie widzi nawet tego.
Dla dziewczyny
nocne niebo usłane światłem jest jedynie snem.
Ono tak jasno błyszczy, a ty i tak go nie widzisz?
Dziewczyna nie zna go.
Z jakiegoś powodu po moich policzkach spływa światło.
Mimo że dziewczyna nie widzi nawet tego.
Ślepa dziewczyna
nie zna świata nasączonego barwami.
Zawsze jakoś potrafi uśmiechać się jasno
i mówi, że nie widzenie jej nie przeszkadza.
Mówi zupełnie szczerze i uśmiecha się do chłopca.
Bystrooki chłopiec
nie zna świata bez barw.
W jednej chwili zapomniał, jak się uśmiecha,
i mówi, że zrobi wszystko, żeby zabrać tam dziewczynę.
W tej sennej historii ogarnia go desperacja.
"Jeśli tam dojdziemy, to na pewno, na pewno
ty też je zobaczysz."
Chłopiec pokazuje palcem na niebo rozpuszczone w ciemności.
Mimo że dziewczyna nie widzi nawet tego.
Dla chłopca
kosmos usłany światłem jest jedynie snem.
On tak jasno błyszczy, a ja i tak go nie dosięgnę?
Chłopiec zapomniał.
Z jakiegoś powodu po moich policzkach spływa światło.
Mimo że...
Jego oczy widziały zbyt wiele snów
i wnet on też stracił światło.
Po chwili zdał sobie sprawę, że nic nie widzi.
Ani nieba ani siebie ani nawet dziewczyny.
"Ty nic z tego nie rozumiesz,
bo od samego początku nie znałaś światła."
Dziewczyna mówi, że nie widzenie jej nie przeszkadza.
Mówi zupełnie szczerze i uśmiecha się do chłopca.
Chłopiec zapomniał, jaki był prawdziwy powód ku temu.
Zapomniał, czym jest prawdziwe światło.
Dziewczyna mówi:
"Ja już dawno znalazłam światło."
Dla chłopca
kosmos usłany światłem jest jedynie snem.
On tak jasno błyszczał, a ja i tak go nie dosięgnę?
Chłopiec zrozumiał i dlatego po jego policzkach spływa światło.
Mimo że nie widzi nawet tego.
Dla ich dwojga
nocne niebo usłane światłem jest jedynie snem.
Światło nie dosięga ich oczu.
Obydwoje zrozumieli,
że mimo to światło jest z nimi.
Są dwiema gwiazdami, które oświetlają się nawzajem.
Mimo że to niewidoczne dla oczu.
Tytuł romaji: Moumoku no uchuu hikoushi
Tytuł polski: Ślepy astronauta
Tekst i muzyka: yukkedoluce (Kurokami strongP)
Wokal: Hatsune Miku
Ślepa dziewczyna
tak już się urodziła, więc nie zna światła.
Zawsze zwiesza głowę w samotności.
Pewnego dnia chciałaby zobaczyć światło.
To prawie niczym historia ze snu.
Bystrooki chłopiec
tak już się urodził, więc nie zna ciemności.
Zawsze uśmiecha się jasno.
Chcąc natychmiast pokazać jej światło,
chłopiec bierze dziewczynę za rękę i zaczyna biec.
"To naprawdę wyjątkowe miejsce.
Z niego ty też na pewno je zobaczysz."
Na wzgórzu wolnym od ciemności chłopiec pokazuje palcem na niebo.
Mimo że dziewczyna nie widzi nawet tego.
Dla dziewczyny
nocne niebo usłane światłem jest jedynie snem.
Ono tak jasno błyszczy, a ty i tak go nie widzisz?
Dziewczyna nie zna go.
Z jakiegoś powodu po moich policzkach spływa światło.
Mimo że dziewczyna nie widzi nawet tego.
Ślepa dziewczyna
nie zna świata nasączonego barwami.
Zawsze jakoś potrafi uśmiechać się jasno
i mówi, że nie widzenie jej nie przeszkadza.
Mówi zupełnie szczerze i uśmiecha się do chłopca.
Bystrooki chłopiec
nie zna świata bez barw.
W jednej chwili zapomniał, jak się uśmiecha,
i mówi, że zrobi wszystko, żeby zabrać tam dziewczynę.
W tej sennej historii ogarnia go desperacja.
"Jeśli tam dojdziemy, to na pewno, na pewno
ty też je zobaczysz."
Chłopiec pokazuje palcem na niebo rozpuszczone w ciemności.
Mimo że dziewczyna nie widzi nawet tego.
Dla chłopca
kosmos usłany światłem jest jedynie snem.
On tak jasno błyszczy, a ja i tak go nie dosięgnę?
Chłopiec zapomniał.
Z jakiegoś powodu po moich policzkach spływa światło.
Mimo że...
Jego oczy widziały zbyt wiele snów
i wnet on też stracił światło.
Po chwili zdał sobie sprawę, że nic nie widzi.
Ani nieba ani siebie ani nawet dziewczyny.
"Ty nic z tego nie rozumiesz,
bo od samego początku nie znałaś światła."
Dziewczyna mówi, że nie widzenie jej nie przeszkadza.
Mówi zupełnie szczerze i uśmiecha się do chłopca.
Chłopiec zapomniał, jaki był prawdziwy powód ku temu.
Zapomniał, czym jest prawdziwe światło.
Dziewczyna mówi:
"Ja już dawno znalazłam światło."
Dla chłopca
kosmos usłany światłem jest jedynie snem.
On tak jasno błyszczał, a ja i tak go nie dosięgnę?
Chłopiec zrozumiał i dlatego po jego policzkach spływa światło.
Mimo że nie widzi nawet tego.
Dla ich dwojga
nocne niebo usłane światłem jest jedynie snem.
Światło nie dosięga ich oczu.
Obydwoje zrozumieli,
że mimo to światło jest z nimi.
Są dwiema gwiazdami, które oświetlają się nawzajem.
Mimo że to niewidoczne dla oczu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz